กระต่ายหนุ่มลงมือปลูกหัวแครอทซึ่งเป็นต้นไม้ชนิดเดียวที่เขารู้จักอย่างตั้งอกตั้งใจ กระต่ายหนุ่มคอยรดน้ำให้หัวแครอทของเขาทุกๆ เช้า และเฝ้ามองเงาของกระต่ายสาวที่เขา หลงรักทุกๆ ค่ำคืน จนกระทั่งเวลาผ่านไป แครอทหัวน้อยๆ ที่กระต่ายหนุ่มเฝ้าดูแลรักษาก็ค่อยๆ งอกงามขึ้นอย่างช้าๆ จนมีขนาดพอๆ กับไอศกรีมโคนเล็กๆ
ก่อนที่เขาจะได้แต่งงานกับเจ้าหญิงนั้น
นิทานอีสปเรื่อง : คนมือเติบกับนกนางแอ่น
นิทานประจำวัน นิทานวันจันทร์ พ่อหนุ่มรุงรัง
เมื่อปืนขึ้นไปนั่งเล่นบนหลังคาบ้านได้ เด็กน้อยผู้แสนชุกซนก็ดีอกดีใจเป็นยิ่งนัก...อ่านต่อ
และจากนี้ต่อไป แม้ว่าข้าจะต้องรอคอยไปชั่วนิรันดร์ สิ่งเดียวที่ข้าจะทำคือ
ความรัก ,,,, มันไม่ได้มีด้านเดียวเสมอไป ..
ที่เราสองได้มาพบกันได้รักกันฉันจะไม่ลืม
นิทานก่อนนอนไทยพื้นบ้าน เจ้าชายในแดนธรรม
ขณะที่สิงโตออกล่าเหยื่อนั้นมันมักส่งเสียงคำราม “โฮก ๆ !”...อ่านต่อ
เจ้าหญิงองค์แรกเป็นเจ้าหญิงที่งามสง่าและอ่อนหวาน สมกับความเป็นเจ้าหญิงยิ่งกว่าเจ้าหญิงองค์ใดในปฐพี ความงามและกิริยาของพระองค์แลดูเจิดจรัสจนผู้ที่พบเห็นยากที่จะละสายตาจากพระองค์ไปได้ ส่วนเจ้าหญิงองค์ที่สองเป็นเจ้าหญิงที่ชาญฉลาด ชนิดที่นักปราชญ์ผู้เชี่ยวชาญในด้านเศรษฐกิจ การรบและการปกครอง ต่างยกย่องให้พระองค์เป็นเจ้าหญิงนัก ปราชญ์ผู้เฉลียวฉลาดไม่เป็นสองรองจากผู้ใด และเจ้าหญิงองค์สุดท้าย พระองค์ทรงเป็นเจ้าหญิงที่ดูเรียบง่าย แต่มีจิตใจเมตตาเกินกว่าที่จะหาผู้ใดมาเสมอเหมือน
เสือดาวตัวหนึ่งภูมิใจในรูปร่างที่งดงามของตัวเอง จึงเดินอวดโฉมไปเรื่อยๆ วางท่าคุยโวโอ้อวด และดูหมิ่นเยาะเย้ยสัตว์ตัวอื่นๆ ว่าต่ำต้อยกว่าตัวเอง จนกระทั่งวันหนึ่ง หมาจิ้งจอกผู้ทันโลกได้เตือนสติเสือดาวว่า นิทานรักของสองเรา “รูปร่างเจ้าสง่างามก็จริง แต่ข้าว่าความงามในจิตใจต่างหากที่เป็นความงามที่แท้จริง”
นิทานความรักสุดพิลึกเรื่องนี้ เป็นนิทานที่แต่งในโรงพยาบาล (ช่วงที่ผมป่วยหนักแต่ต้องปั่นต้นฉบับเพื่อส่งให้ทัน) คืนนั้น ผมนอนแต่งนิทานบนเตียงคนป่วย ความรับผิดชอบทำให้ต้องแต่งนิทานออกมาให้ได้ ซึ่งในภาวะฉุกเฉินจวนตัว นิทานความรักตามสูตรดั้งเดิม อย่างนิทานเรื่องเจ้าชายกบ ก็ปรากฏขึ้นในสมองของผม
ท้ายที่สุด ตัวละครหลัก หรือ พระเอกนางเอกของเรื่อง จึงลงตัวที่ เจ้าหญิงขี้อาย (ที่ขี้อายจนไม่กล้าพูดไม่กล้าเผชิญหน้ากับเจ้าชาย) และเจ้าชายที่หูเพี้ยน ฟังอะไรก็เพี้ยนไปหมด